Hoi Michelle,
Wat ben je toch een kanjer! Het personeelstekort is overal een groot probleem. Dat jij meewerkt in de zorg siert je, maar het is een noodoplossing die niet zou moeten. Jij bent manager Zorg en daar horen andere taken bij waar je nu wellicht niet aan toe komt. Dat voelt niet goed. Bij mij is dit niet aan de orde, omdat ik niet geschoold ben voor de zorg. Dat ‘beschermt’ mij tegen dit soort situaties. Al voel ik me soms net zo machteloos als jij en zou ik wél graag mee willen werken in de zorg. Maar als ik zie wat er van ons als manager Zorg allemaal verwacht wordt, dan kom je eigenlijk al tijd te kort. Dus Michelle, red je het een beetje?
Ik ben blij dat de administratief medewerker per 1 oktober bij ons komt werken. Ik denk zeker dat zij veel werk uit handen kan nemen, waardoor er meer tijd en aandacht is voor de bewoners. Ik zie vooral administratief een meerwaarde voor de ondersteuning van de EVV’er. Maar ik vind het wel heel wenselijk dat de EVV’er de ontvangst en de kennismaking doet. Het is voor bewoners, maar zeker ook voor mantelzorgers zo belangrijk om een vast aanspreekpunt te hebben. Ik zou heel graag extra handen hebben voor de persoonlijke aandacht voor de bewoners. Dus naast de activiteitenbegeleiders nog meer mensen die individueel een spelletje doen, voorlezen of gaan wandelen. Je kan niet genoeg aandacht geven.
Weet je nog dat we het in onze vorige brieven hadden over ethische dilemma’s bij de zorg voor mensen met dementie? Het gaat vaak over dingen die dagelijks spelen. Zo had jij het voorbeeld van een bewoner die niet gedoucht wilde worden. En tja, een paar dagen is niet zo erg, maar je voelt als verzorgende ook de verantwoordelijkheid voor een goede hygiëne. Moet je dan dwingend worden? Ik las dat dit najaar het boek ‘Dilemma’s bij dementie’ van Tim van Iersel uitkomt. Hij zegt dat je bij een dergelijke situatie een goede afweging kunt maken als je eerst herkent dat het een dilemma is. Hij geeft aan dat verzorgenden vaak hun grenzen opschuiven, ze willen niet de eerste zijn die klaagt over een agressieve bewoner die hen knijpt of slaat. Ze zijn bang de schuld te krijgen, denken dat het ‘erbij hoort’ of voelen druk van familie. Maar een dilemma moet je open kunnen bespreken. Wacht niet tot de bom barst.
Ik ben nu bezig om met alle zorgmedewerkers een vitaliteitsgesprek te voeren. Dat zijn 58 gesprekken die allemaal even boeiend en leerzaam zijn. Zo hoop ik de drempel te verlagen, zodat ze naar mij toekomen als ze ergens mee zitten. Bijvoorbeeld met een dilemma als bovenstaand. Ik vind het trouwens mooi om te zien dat de collega’s allemaal met hart en ziel in de ouderenzorg werken. Ondanks het personeelstekort zet iedereen zich volop in en lossen onze medewerkers het elke dag weer op. Heb jij überhaupt tijd voor dergelijke gesprekken met je medewerkers, of schiet dat er nu echt bij in?
Groeten Agnes
