Ha Michelle!
Top hoor, dat je elke dag om zeven uur start. Ik start een uurtje later. Als het even kan loop ik eerst een rondje over ‘mijn’ drie afdelingen. Dan zie ik niet iedereen, dus ik loop ook vaak in de middag of in de namiddag een rondje.
Over een paar uur doe ik de computer uit en heb ik tweeëneenhalve week vakantie! Volgens onze leidinggevende is dat niet zo lang, maar lang genoeg om lekker even helemaal weg te zijn én om dagen over te houden om in de herfstvakantie nog een paar dagen weg te gaan. Want hoe doe je dat in de vakantie als twee werkende ouders met twee kinderen op de basisschool? Geen oppasoma’s, alleen bij nood. Bij mij ligt het antwoord op de keukentafel. Daar maken mijn langdurige verkering en ik afspraken wie wat doet. Ik ben nooit een moeder geweest die én moest brengen, én moest halen én moest koken. Dat ligt natuurlijk heel erg aan het soort werk dat je doet en je werktijden. Ik was altijd de brenger (dus laat naar het werk) en mijn verkering de haler én de koker. En dat is nog steeds zo. Wij doen het echt helemaal samen, anders zou ik het niet volhouden. Naarmate mijn meiden ouder worden, worden mijn avonden korter. Ik merk dat ik daar ook weer een nieuwe weg in moet vinden. Maar het is ook weer anders, want ze gaan meer hun eigen gang.
Hoe ik de ballen in de lucht hou? Gewoon doorgaan, dat is toch wel mijn strategie. En regelmatig even de bloementjes buiten zetten met vriendinnen en een wijntje. Maar ook af en toe bewust kiezen voor een avondje op de bank of een avondje heel vroeg naar bed. Ik merk wel dat de zorg voor mijn moeder mij meer tijd gaat kosten en ook meer energie, omdat ik mij veel zorgen over haar maak. Ook daarin moet je keuzes maken. Soms proberen alles even helemaal los te laten. Maar daar ben ik geen ster in! Daar moet ik mijzelf regelmatig op aanspreken.
Deze nieuwe baan vraagt heel veel energie (en ik hoor jou meteen vragen: ”Geeft het ook energie?”). Voorlopig kost het mij veel energie, omdat alles nieuw is. Niet alleen de organisatie, maar ook de mensen, en vooral de sector. Wat een wereld! Ik heb wel al gezien dat ik het een mooie wereld vind waar ik voorlopig graag in wil rondlopen, maar ik moet veel leren! Ik word teruggeworpen op mezelf, maar ik voel me hier zeker thuis. Als ik goed ben ingewerkt en we een paar maanden verder zijn, weet ik zeker dat ik een zinvolle bijdrage kan leveren en dat de energie meer begint te stromen. Op naar de toekomst!
Ik heb een inhoudelijke vraag voor je. Volgens de beweging ‘radicale vernieuwing verpleeghuiszorg’ is de huidige verpleeghuiszorg steeds meer een ”medisch model gaan volgen” en wordt de zorg ”gedicteerd door regels en protocollen”. In plaats daarvan wil de beweging toe naar verpleeghuiszorg, waarin mensen het belangrijkst zijn en niet de regels. Hoe zie jij dit binnen Florence? Ik zie bij ons in Oostduin dat de bewoners het belangrijkst zijn en niet de regels.
Groetjes!
Agnes
