Lieve Michelle,
Ik begin niet voor niks met deze aanhef, want dat is wat ik dacht toen ik je blog las: lieve, lieve Michelle. Wat heb je het zwaar gehad en wat ben je dapper geweest. Heel ontroerend om je verhaal te lezen. Het zal niet makkelijk zijn geweest om dat op te schrijven.
Ik ervaar zelf dat er een disbalans in de relatie ontstaat nu ik volwassen ben en mijn moeder ouder wordt. Wij hebben een heftig gezinsleven achter de rug. Daarna is het zoeken welke relatie je met elkaar wilt opbouwen. Mijn moeder en ik zijn heel erg hecht. En hoewel zij zich nog steeds met regelmaat zorgen om mij maakt (dat gaat vast nooit over als moeder), zijn de rollen nu toch wel zo dat de zorgen vooral over háár gaan. Mijn moeder heeft in tien jaar tijd drie keer kanker gehad en overleefd, maar de onderzoeken blijven komen. Dat brengt spanning mee die we steeds doorstaan. Maar ze wordt ook wel echt ouder merk ik. De zorg om haar gaat bij ons in fasen. Als ze ziek is en veel ziekenhuisbezoeken af moet leggen, ben ik er erg mee bezig. Als ze in een rustigere periode zit kan ik het wat meer loslaten. Maar zij leeft elke dag met pijn en daar ben ik mij dagelijks van bewust.
Ik heb de laatste tijd wat bewoners bezocht die gevraagd hadden of ik kwam. Ik vind het moeilijk om te zien hoe eenzaam sommige bewoners zijn. Maar ze spreken ook uit dat ze het leven zat zijn, dat het niet meer hoeft. Diep in de negentig en bijna niks meer kunnen. Ga er maar aan staan. Ik zou ze allemaal wel elke dag willen bezoeken. Dat kan niet en dat is niet mijn taak. Maar ik wil wel heel graag door mijn eigen rol hier op Oostduin, een heel klein steentje bijdragen aan de kwaliteit van leven van deze mensen in hun laatste levensfase. Ik heb diepe bewondering voor onze zorgmedewerkers die elke dag weer proberen er een mooie dag van te maken. Ze zijn ontzettend lief voor onze bewoners. Ze hebben geduld en behandelen elke bewoner met heel veel respect. Dat verdienen de bewoners ook, maar ik zie dat medewerkers niet gewoon hun werk doen, zij doen het met passie en liefde en dat vind ik ontzettend bijzonder.
Heb lief! Dat is een mooi devies. Je kunt in je eentje niet de hele wereld veranderen. Ook kun je niet alle zorgen van iedereen op je nemen. Als iedereen op zijn eigen vierkante meter goed doet, zou de wereld om ons heen er al een stuk beter uit zien. Laten we dat vooral samen doen.
Groeten Agnes
